Green Velo w praktyce

Nasza wyprawa Wschodnim Szlakiem Rowerowym zakończona. Przejechaliśmy nieco ponad 1 100 km rozpoczynając przygodę w Gdańsku. Zanim jednak napiszę o samej wyprawie, to parę słów o szlaku Green Velo, który był celem i wyznacznikiem naszej podróży.
Każdy kto choć trochę interesuje się turystyką rowerową z pewnością słyszał o wielkim projekcie jakim jest Wschodni Szlak Rowerowy Green Velo, przebiegający przez pięć województw naszego pięknego kraju. A jeśli nawet niespecjalnie interesuje nas rower i około rowerowe sprawy, to i tak pewnie zasłyszeliśmy o projekcie Green Velo, bo promocja szlaku owszem, nie byle jaka. Wszystkie media od kilku miesięcy promują szlak i atrakcje, jakie możemy spotkać na jego trasie. A atrakcji szlak przysporzył nam nie mało, i to nie tylko tych, które miały przyciągać rowerowych turystów.  Ja sama skusiłam się już teraz na wyprawę śladami Green Velo, gdyż miała być to oferta wyjątkowa i nieprzeciętna. Zmodernizowane, a także nowe ścieżki rowerowe sprzyjające rodzinnemu podróżowaniu, liczne miejsca  odpoczynku rowerzystów , miejsca obsługi rowerzystów, walory przyrodnicze na szlaku itd., itp.  W telewizyjnych programach gorąco zachęcano i zapraszano na tegoroczne wakacje na szlak , zapewniając o jego atrakcyjności i wygodzie. A jak było w praktyce?

Na naszą wyprawę zaopatrzyliśmy się w Mapy Wschodniego Szlaku Rowerowego Green Velo w skali 1:200 000 dla każdego województwa i zakładaliśmy poruszać się zgodnie z jego śladem. Jako, że szlak zaczyna się w miejscowości Kępiny Wielkie w okolicach Elbląga, my jadąc od Gdańska kierowaliśmy się dokładnie na tę miejscowość. Niestety oznaczenia szlaku nie ujrzeliśmy w terenie. Dopiero drugiego dnia podróży udało nam się przejechać krótkim odcinkiem oznaczonego szlaku o wyremontowanej nawierzchni. I tak mijał każdy dzień podróży w województwie warmińsko-mazurskim. Nieoznakowana trasa przeplatała się ze świeżutkimi odcinkami oznakowanymi, o dobrze przygotowanej nawierzchni asfaltowej bądź szutrowej. Choć te potrafiły kończyć się nagle urwiskiem. Na Warmii mogliśmy też odpocząć w specjalnie do tego przygotowanych miejscach tzw. MOR-ach

Green Velo za Węgorzewem

odcinek Green Velo na trasie Węgorzewo-Banie Mazurskie

Stojaki przy MOR

MOR

Miejsce Odpoczynku Rowerzystów (MOR)

Inaczej sprawa się miała w województwie podlaskim. Tutaj szlak Green Velo póki co istnieje tylko na mapie. W ogóle Podlasie dało nam się we znaki z uwagi na brak dróg o utwardzonej nawierzchni. Każda droga, o ile nie była to droga krajowa lub wojewódzka, to droga szutrowa, żwirowo-piaszczysta albo piaszczysta. Jazda takimi drogami, obciążonym sakwami i całym ekwipunkiem rowerem, nie należy do łatwych i przyjemnych, szczególnie gdy ma się już kilkaset kilometrów w nogach.  Nie wiem, jak włodarze województwa podlaskiego zamierzają realizować projekt Green Velo, gdyż tutaj zgodnie z mapą prowadzi on po takich właśnie nieutwardzonych drogach. Czy odcinki te zostaną przystosowane dla turystów sakwiarzy? Nie sądzę, biorąc pod uwagę obecną tu infrastrukturę drogową. My po kilku podjętych próbach jazdy bocznymi drogami, które psuły nam całą przyjemność podróżowania i były powodem gęstniejącej między nami atmosfery, zdecydowaliśmy, że województwo podlaskie pokonamy tylko i wyłącznie drogami wojewódzkimi. I może ominęliśmy kilka miejsc przyrodniczo i kulturowo atrakcyjnych, ale nie porzuciliśmy w połowie drogi całej wyprawy, co czasem już zaprzątało nasze myśli. Ruch na drogach wojewódzkich nie przysporzył nam kłopotów i był na tyle niski, że pozwolił nam cieszyć się jazdą i zapachem puszczy. Podlasie jest piękne i warto pomykać tutejszym szutrem ale weekendowo, na luza, co najwyżej z kurtką od deszczu i kanapką w sakwie.
Województwo lubelskie to znowu trochę inna bajka. Nie bez kozery kilka dni temu wpadł mi w ręce  tekst, że szlak Green Velo jest już tutaj w 80% oznakowany. I tak rzeczywiście było.
Po przekroczeniu Bugu ujrzeliśmy charakterystyczne pomarańczowe tabliczki ze swoistym logo i określonym kilometrażem do najbliższych ośrodków miejskich. Lubelskie wsie i wioski mogą też poszczycić się asfaltem.  Fakt faktem wątpliwej jakości, ale zawsze to droga utwardzona! Tutaj mapa praktycznie nie była nam potrzebna. Szlak, tam gdzie jest oznakowany, jest bardzo dobrze oznakowany i nie sposób się zgubić, także przejeżdżając przez miasta. Lubelską część Green Velo przemierzyliśmy do Chełma, gdzie zakończyliśmy naszą przygodę ze Wschodnim Szlakiem Rowerowym. I mimo, że Green Velo przebiega w tej części lubelskiego głównie drogami wojewódzkimi, nie ma się co obawiać ruchu samochodowego. Jest on bowiem tutaj tak niewielki, że ilość mijających nas w ciągu dnia samochodów możemy policzyć na palcach jednej ręki. Podobnie jest zresztą z ilością mijanych wiosek i sklepów. Zatem dobrze się na tym odcinku trasy zaopatrzyć w większe ilości wody i jedzenia. Z kolei tam, gdzie witała nas cywilizacja i nieco wzmożony ruch samochodowy, prowadziły nas już nowiutkie ścieżki rowerowe, o nawierzchni dużo lepszej niż droga wojewódzka, przy której przebiegały. Brakowało nam natomiast miejsc odpoczynku rowerzystów, które w otwartych przestrzeniach pól, gdzie brakowało cienia, byłyby zbawienne na trasie. Możemy jednak potwierdzić, że te są w budowie i pewnie za kilka tygodni będą cieszyć swoją obecnością zmęczonych słońcem lub deszczem rowerzystów.

Stojaki przy MOR

Ściana wschodnia zawsze przyciągała rowerowych turystów. Ślad rowerowych podróżników prowadził często tymi samymi drogami, którymi wyznaczono Green Velo. Czy dzięki projektowi region ten stanie się bardziej atrakcyjny? Kampania reklamowa Green Velo przyniosła oczekiwany rezultat i zachęciła rowerzystów do wyboru tego właśnie kierunku. Świadczą o tym spotkani w trasie rowerowi turyści, którzy podobnie jak my, chcieli doświadczyć wyjątkowości trasy fachowo przygotowanej. Praktyka jednak pokazała trochę co innego. Na dzień dzisiejszy, poruszanie się śladem Wschodniego Szlaku Rowerowego Green Velo jest nie do końca możliwe. A dlaczego? Dlatego, że często prowadzi on po terenie, który dopiero jest przygotowywany do prac budowlanych, a jego przejezdność na dzień dzisiejszy jest żadna.Jakość istniejących dróg też pozostawia wiele do życzenia.

Odcinek szlaku Green Velo w budowie

Rodzinne podróżowanie z rowerową przyczepką z dzieckiem w środku, owszem tak, ale tylko tam gdzie istnieją ścieżki rowerowe. A więc co najwyżej weekendowa przejażdżka. Może zatem nieco przedwczesne to zapraszanie na szlak?
Ścianę wschodnią polecam jednak każdemu! I można to zrobić w każdym czasie, wyznaczając na mapie trasę według własnego pomysłu. Green Velo zaś, w moim odczuciu, na chwilę obecną może bardziej rozczarować niż zachęcić. Ale kiedy cały projekt zostanie ukończony, Green Velo będzie z pewnością szlakiem, na którym swoje wakacje powinien spędzić każdy zapalony rowerowy turysta 🙂

Ja też nie zamierzam poprzestać w miejscu, w którym zakończyłam tegoroczną przygodę ze  Wschodnim Szlakiem Rowerowym Green Velo 🙂

Potrzebujesz więcej informacji na temat szlaku Green Velo, zajrzyj po garść praktycznej wiedzy o Green Velo

Łańcucha przygód i atrakcji!

Basia